همانا انسان در دنیا تخته تیرهای مرگ و ثروتی است دستخوش تاراج مصیبت ها رفتنی و در هر لقمه ای گلو گیر شدنی است و بنده نعمتی به دست نیاورد جز آن نعمتی از دست بدهد و روزی پس ما یاران مرگیم و جان های ما هدف نابودی ها پس به عمرش افزوده نمیگردد جز با کم شدن روزی دیگر چگونه به ماندن جاودانه امیدوارباشم؟ در حالی که گذشت شب و روز بنایی را بالا نبرده جز ان که ان را ویران کرده و به اطراف پراکند